Wielka - mała wyprawa.

Tytuł chodził mi pogłowie od wczoraj, ale byłam zbyt zmęczona by cokolwiek napisać.
Dzisiaj natomiast komputer tak mi się zawieszał, że miałam ochotę walnąć nim o podłogę. Wywaliło mi Skypa, nie mogłam dodać komentarzy na ulubionych blogach, coś w tej sieci źle się dzieje.

Czego będzie dotyczył dzisiejszy wpis, to już zapewne niektóre stałe bywalczynie się domyślają. Iza z bloga tutaj, już opublikowała swoją relację z naszego spotkania, teraz moja wersja. Izuniu, nie martw się, nie napiszę nic złego, tylko to, co jest najszczerszą prawdą.

Większość z was kojarzy, że ja bardzo rzadko wychodzę z domu, a tym bardziej gdziekolwiek jeżdżę. Tak się  złożyło, że zaryzykowałam i przemogłam, by odwiedzić blogową koleżankę, a nawet, jak niektórzy się zorientowali po wpisach, kogoś więcej, moją wirtualną / teraz już realną, z krwi i kości/ córkę, bo tak się traktujemy z racji dzielącego nas wieku. A było to tak: rozmawiając przez Skypa, doszłyśmy do wniosku, że najprościej będzie, gdy to ja pierwsza odwiedzę Izę, bo mamy samochód i łatwiej będzie podróżować, niż autobusem. Dla mnie była to wielka wyprawa, chociaż dzieli nas około 60 km w jedną stronę. Pozostało jeszcze do tego pomysłu przekonać mojego męża, który nie znając Izy i jej męża, srożył się jak jeż. Gdy wreszcie sam zaproponował, że może ze mną pojechać, wyjazd trzeba było odłożyć z piątku / czekałam na przesyłkę od córki, ktoś musiał być w domu/ na poniedziałek. Może nawet lepiej, że tak wyszło, bo dzień okazał się pogodny, choć chłodny i po zapakowaniu prezentów do auta wyruszyliśmy w nieznane. Powitanie Iza zgotowała niczym dla angielskiej królowej. Większość czasu spędziłyśmy w kuchni, bo tam gospodyni przygotowywała dla nas jedzonko, multum jedzonka, a po nakarmieniu naszych mężów, usłyszeli : panom dziękujemy i zamknęłam za nimi drzwi, by nie słyszeć głośnej ich rozmowy z pokoju. Panowie zwiedzili też plac budowy nowego domu Izy i Jacka, a my w tym czasie będąc w kuchni mogłyśmy na spokojnie sobie porozmawiać i wymienić prezentami. Iza zdążyła już obfocić kosz, który jej psinka na swoje legowisko zaanektowała, ja "fury przydasi", niestety jeszcze nie , więc nie pokażę, ale gdy będę z nich coś robić, to wspomnę od kogo je mam.  Cały ten czas przegadałyśmy, jak matka z córką, o naszych robótkowych sprawach i nie tylko. Takiego udanego dnia nie miałam już dawno. Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się na tę małą wyprawę.
 Iza i jej mąż to ciepli i przemili ludzie, tacy " z duszą na ramieniu, a sercem na dłoni", chcieli byśmy pobyli nieco dłużej.  Niestety w samochodzie czekał jeszcze na doręczenie pewien zakup dla mamy mojej synowej, więc trzeba było jechać, a i tak musieliśmy się wracać, bo moje okulary zostały w kuchni Izy na szafce kuchennej. To chyba znak, że często będziemy do siebie wracać. Korzystam z uprzejmości Izy i jej fotek, jakie zrobiłyśmy sobie razem, tylko ja ich nie obcinam i pokazuję nas w całym wydaniu, czyli z moimi i Izy rękami, tak jak rzeczywiście wyglądałyśmy do fotki. Nie mamy czego się wstydzić, każdy wygląda, jak wygląda a moje ręce zżarła choroba, nic na to nie poradzę, nie zamierzam tego ukrywać, mimo niespecjalnego ich wyglądu.  Kto ma słabe nerwy, niech nie patrzy, lub przymknie oko i zerknie tylko na twarze, nie na resztę sylwetek nas obu.

 

To jest to obcięte od dołu.

 

 

Tu już bez przycięcia. Iza wygląda super, wcale nie widać żeby była puszysta, jest po prostu sobą, tak jak i ja - wiekowa mama, babcia dla swoich wnucząt.

 

 

Tu już sama z rękami, jak mi było wygodnie na tej kanapie i patrząca przed siebie.

 

Nie było dziś nic o kartkach, ale i na nie przyjdzie czas, bo z zabaw trzeba się wywiązać terminowo.

 

Serdecznie witam nowe obserwatorki Gretę /Małgorzatę  Michnowicz/ z dalekiej Islandii, która ma stronkę na Facebooku  tu  i tworzy przepiękne kartki, oraz Monię Fioletową, którą też znacie z jej fajnych szydełkowych i nie tylko stworków. Dziewczyny czujcie się jak w domku i rozgoście  po swojemu.

 

Dużo pisaniny, ale czasem tak trzeba, by nabrać dystansu i pokazać się od innej strony, nie tylko rękodzielniczej.  I co Wy na taki osobisty post?

Zapraszam na kolejny post już wkrótce, do następnego poczytania, oglądania, baj, baj.